ΟΜΙΛΙΑ
ΣΤΑΒΥ ΣΑΛΟΥΦΑΚΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΥ Ε.Κ.Α. –
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ «ΠΑΣΚΕ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ»
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες
με ευθύνη όλων μας η ευκαιρία στο 28ο συνέδριο του ΕΚΑ να γίνει ένας γόνιμος διάλογος αλληλοενημέρωσης και συγκατανόησης των προβλημάτων της εργατικής τάξης της Αθήνας, στένεψε πολύ. Αυτό όμως δεν δίνει και δεν μειώνει την ουσιαστική διαδικασία που δεν είναι άλλη από τις τοποθετήσεις συνέδρων και παρατάξεων φυσικά.
Με αυτή τη λογική θα προσπαθήσω στην παρουσίαση της δικής μου αντίληψης και της αντίληψης της ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι για την πορεία της τριετίας που πέρασε το ΕΚΑ, αλλά και για την από εδώ και πέρα αναγκαιότητα δράσεων, να είμαι όσο γίνεται πιο σύντομη.
Θέλω να επισημάνω ότι τα Εργατοϋαπαλληλικά Κέντρα ως θεσμός είναι ο κατ΄ εξοχήν χώρος συναντίληψης και δημιουργία αλληλεγγύης ανάμεσα στα συνδικάτα. Είναι ο κατ’ εξοχήν συνδικαλιστικός θεσμός όπου ο συντεχνιασμός έχει τη μικρότερη δυνατότητα διείσδυσης και επίσης έχει και το πλεονέκτημα ή μειονέκτημα –βάζω και τις δυο ακριβώς διαστάσεις- στο να έχουν αναφορά στα εργατικά κέντρα οι μη συνδικαλιζόμενοι, αυτοί που είναι με άτυπες μορφές εργασίας και δεν έχουν συνδικάτα να ενταχθούν, αλλά και οι άνεργοι.
Λέω ότι αυτό έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του, γιατί ο στόχος όλων όσων δρούμε στα κοινά και δη όσων εκφράζουμε και υπηρετούμε εργαζόμενους θα έπρεπε να είναι, να μην υπάρχει ούτε ένας ασυνδικάλιστος.
Όμως αντιλήψεις που λένε ότι, στα συνδικάτα δεν μπορούν να ενημερώνονται και να διευκολύνονται άνθρωποι που δεν είναι ενταγμένοι οργανωτικά στο κίνημα και εμάς, αλλά και συνολικά το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας, τους βρίσκει και μας βρίσκει αντίθετους. Κι αυτό, γιατί θεωρούμε ότι το καλύτερο μέσο για να πείσουμε τους συναδέλφους μας σε μια περίοδο που ο θεσμός των συνδικάτων πάει να ταυτιστεί με θεσμούς εξουσίας και αλλοτρίωσης ενός πολιτικού συστήματος, η καλύτερη δράση και ο καλύτερος κήρυκας της αναγκαιότητας ουσιαστικής ταξικής αλληλέγγυας δράσης των συνδικάτων, είναι οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στο περιθώριο, οι άνεργοι που ψάχνουν να δουν το πώς θα τοποθετηθούν, αυτοί που είναι τα πρώτα θύματα του δουλεμπορίου που ασκείται σήμερα απέναντι στην τάξη μας και που στην επαφή με τα συνδικάτα δεν βρίσκουν άλλη μια γραφειοκρατική δομή που τους κλείνει τα μάτια και τις πόρτες.
Με αυτή την αντίληψη κινηθήκαμε και τα τρία χρόνια. Έχετε ήδη στα χέρια σας το βιβλιαράκι που είναι η ημερολογιακή ουσιαστικά ανάδειξη των δράσεων του ΕΚΑ. Να πω ότι η αντίληψη της παράταξής μας είναι ότι, καμία παράταξη μόνη της δεν έκανε τις δράσεις. Ήταν μια συλλογική δραστηριότητα με τις διαφοροποιήσεις τις ιδεολογικές, τις πολιτικές και τις αντιλήψεις σε σχέση με το πώς βλέπουμε τα συνδικάτα, που έφερε αυτό το αποτέλεσμα.
Αυτό το επισημαίνω γιατί, τουλάχιστον από τη μεριά μας δεν υπάρχει η πρόθεση, λόγω της πρώτης θέσης ευθύνης που κατείχαμε, να καπηλευτούμε το Εργατικό Κέντρο ως θεσμό. Θέλω όμως να πω, ότι δεν επιτρέπουμε και σε κανέναν άλλον να πράξει το ίδιο. Πιστεύουμε ότι στο μέτρο των δυνατοτήτων μας και της αποτελεσματικότητας που δείξαμε, βαρύνει όλους μας ανάλογα της ευθύνης που είχαμε και αυτό που το προηγούμενο συνέδριο είχε κατατάξει τον καθένα μας.
Πολύ νωρίς, πριν καν μιλήσει κάποιος για μνημόνια, άλλες πολιτικές εξαθλίωση, ή που σε εκείνη την περίοδο εάν μας λέγανε ότι μετά από 1,5 χρόνο μπορεί οι μισθοί να έχουν φτάσει στα 460 ευρώ, θα λέγαμε ότι μας παρουσιάζει μάλλον επιστημονικής φαντασίας σενάριο, το Ε.Κ.Α. έκανε μια παρέμβαση σε σχέση με τη φτώχια στην εργασία.
Επιλέξαμε να κάνουμε αυτή την παρέμβαση διότι υπήρχε και καλλιεργείτο από τότε η αντίληψη ότι το να είσαι εργαζόμενος αρκεί. Μη ρωτάς πόσα παίρνεις. Αναδείξαμε λοιπόν το Μάη του 2010, πολύ νωρίς, ότι οι εργαζόμενοι, αυτοί δηλαδή που έχουν μισθωτή εργασία και που διαβιώνουν κάτω από τα όρια της φτώχιας είναι περίπου στο λεκανοπέδιο το 35%. Το τι σημαίνει κάτω από τα όρια της φτώχιας συνάδελφοι, για να έχουμε εικόνα, είναι τα νοικοκυριά που δεν μπορούν να έχουν ρεύμα, που δεν έχουν πλυντήριο, τηλεόραση, που τρώνε κρέας μια φορά την εβδομάδα, που δεν μπορούν παρά να αγοράσουν παπούτσια δυο φορές το χρόνο και αυτά συνδυαστικά.
Αυτή ήταν η εικόνα της Εργατικής τάξης το Μάη του 2010. Από εκεί και πέρα με τις πολιτικές που περάσαμε, με τα δυο μνημόνια μέχρι σήμερα, καταλαβαίνετε ότι οι όροι στο λεκανοπέδιο και η θέση των εργαζόμενων σε αυτό, είναι ακόμη δυσμενέστεροι και δυσχερέστεροι. Είναι ακόμη δυσμενέστεροι και δυσχερέστεροι, γιατί το όποιο θεσμικό εργατικό πλαίσιο υπήρχε στήριξης του εργαζόμενου ως το αδύνατο σημείο στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας που το κεφάλαιο μπορεί να τον εκβιάσει, να τον ποδοπατήσει, να τον απειλήσει, να τον εξοστρακίσει και τελικά να τον κάνει να υποκύψει, το νομικό πλαίσιο που υπήρχε προστασίας ένα – ένα καταργήθηκε και σαρώθηκε.
Η δική μας η γενιά δυστυχώς για εμάς που δρούμε στα κοινά, θα είναι η γενιά που στην επόμενη θα παραδώσει ένα χειρότερο μέλλον απ’ αυτή που μας έδωσαν οι προηγούμενοι από εμάς. Και γι’ αυτό έχουμε ευθύνη και πρέπει να την αναλάβουμε. Και έχουμε ευθύνη και απέναντι στους εαυτούς μας και απέναντι στους συναδέλφους μας.
Επόμενες δράσεις που εμείς θέλουμε να επισημάνουμε, πέραν των αυτονόητων για εμάς δράσεων της παρουσίας μας σε όλες τις κινητοποιήσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων μας, της ενίσχυσης των σωματείων μας όπου μας το ζήτησαν, τη συμμετοχή συμπαράταξης και συμπόρευσης μαζί τους σε όποιον κάνανε, στην ενίσχυση των αγώνων και της κάλυψης των αγώνων του.
Να πω ενδεικτικά ότι το Ε.Κ.Α. για σωματεία - μέλη του προκήρυξε, στήριξε και έκανε 75 απεργίες μέσα στην τριετία, για χώρους που δεν ήταν συνδικαλισμένοι προχώρησε σε παρόμοιες δράσεις. Να αναφέρω ως παράδειγμα τις δράσεις στις εταιρείες του απατεώνα Λαυρεντιάδη, όπου εκεί όχι μόνο καταφέραμε σε άμεση συνεργασία με το σωματείο του χώρου, εννοώ το «Γερολυμάτος», να μην καταφέρουν να κλέψουν τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας, όπως στις υπόλοιπες πέντε επιχειρήσεις έχει καταφέρει και έχει πράξει και να μπορέσουν να πιέσουν με κάθε τρόπο ώστε να πάρουν αυτά που δικαιούνται. Τον κάθε τρόπο εννοώ και τη φυλάκιση του τύπου που ερχόταν ως επενδυτής. Είναι οι επενδύσεις που ονειρεύονται για εμάς, ο οποίος ήταν ολλανδο-καναδο-αμερικανικού κεφαλαίου που κανείς δεν τον ήξερε, ο κ. Σέγκουλα, ο οποίος ήταν επικηρυγμένος σε δυο χώρες, αλλά εδώ πήγε να πάρει τα λεφτά για να τα ξεπλύνει και τα υπόλοιπα και να αφήσει τους εργαζόμενους, όπως το κάνανε σε άλλες εταιρείες του Ομίλου, στην τύχη τους.
Εκεί η επιτυχία δεν ήταν ούτε του Εργατικού Κέντρου, ούτε του σωματείου. Η επιτυχία ήταν του συνόλου των συναδέλφων του χώρου, που δεσμεύτηκαν, δεθήκανε και δεν εξαπατήθηκαν από την εργοδοσία που μέχρι τελευταία στιγμή προσπαθούσε να σπάσει τον αγώνα τους και κάνανε ό,τι κάνανε.
Παρόμοιες δράσεις μπορούμε να αναφέρουμε άπειρες. Την αναφέρω ως ενδεικτική γιατί ίσως ήταν η μοναδική φυλάκιση που καταφέραμε να κάνουμε σε αυτούς τους τυχάρπαστους.
Άλλες δράσεις που είχαμε, πέραν των αυτονόητων για εμάς, αυτών δράσεων, ήταν η προσπάθεια του Εργατικού Κέντρου να δυσκολέψει την πολιτική ηγεσία στην κατ’ εξακολούθηση εξυπηρέτηση των συμφερόντων της τρόικας και να προσπαθήσει να βάλει εμπόδια στην καταψήφιση, διάρρηξη, κατάργηση όλων των θεσμικών μέτρων που δεν ήταν αρκετά, που θα έπρεπε να προσπαθούμε για να τα κάνουμε ακόμη ισχυρότερα, ώστε να μην μετατραπεί η χώρα σε μια απέραντη οικονομική ζώνη, όπως προκλητικά μας είπαν οι κομισάριοι της Κοινότητας, ότι θεωρούν ότι μπορεί να είναι ο τύπος ανάπτυξης για την Ελλάδα. Τους ευχαριστούμε πάρα πολύ, αλλά ο δικός μας λαός πολύ γρήγορα, πολύ νωρίς, 100 χρόνια πριν, έβγαλε από πάνω του το ζυγό, κατάφεραν με τους αγώνες στο Κιλελέρ και με μια σειρά άλλους αγώνες, να μας παραδώσουν τουλάχιστον κάποιους όρους αξιοπρέπειας.
Το να γίνουμε σύγχρονοι δούλοι δεν το επιτρέπουμε. Σε αυτή την κατεύθυνση το Φλεβάρη που ψηφιζόταν το δεύτερο μνημόνιο, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας έστειλε επιστολή σε όλους τους Έλληνες βουλευτές που τους καλούσε να μην ψηφίσουν, να μην βάλουν την υπογραφή τους σε αυτή την ταφόπλακα για τους εργαζόμενους και τους πολίτες της χώρας.
Το κάναμε πολύ συνειδητά. Ξέραμε από πριν ότι πιθανά το αποτέλεσμα δεν θα ήταν άλλο από το να ψηφιστούν τα μέτρα, όμως δεν μπορούσαμε να ακούμε ότι όλοι μας λέτε από πίσω ψηφίστε τα και μπροστά φωνάζετε τύποις. Τους γράφαμε εκεί λοιπόν ότι εντάξει αρκετά μας σώσατε δεν θέλουμε να μας σώσετε άλλο. Και γιατί το λέω αυτό τώρα; Γιατί το ψευτοδίλημμα που μπαίνει μνημόνιο ή χάος είναι ένα ψευτοδίλημμα ενίσχυσης ουσιαστικά των μνημονίων ως πολιτική επιλογή.
Για τον κόσμο της εργασίας το δίλημμα είναι εάν θα ασκηθεί μια πολιτική εξυπηρέτησης των παγκόσμιων κεντρικών κεφαλαίων που σήμερα είναι η κυρίαρχη πολιτική, στα πλαίσια της αντίληψης που έχουν για την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, ή θα ασκηθεί μια πολιτική σεβασμού του ανθρώπου του πολίτη, του εργαζόμενου, όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται από τα κύτταρα της δημοκρατίας και οι κοινωνίες θα είναι στημένες με όρους αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας και δεσίματος.
Αυτή η άλλη πολιτική, η πολιτική με κέντρο τον άνθρωπο, είναι η πολιτική που κατά τη γνώμη μας οφείλουν να προασπίσουν τα συνδικάτα. Σε αυτή την περίοδο η πολιτική που λέει ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος και όσοι προσπαθούν αυτιστικά να μας πείσουν γι’ αυτό, ξέρουν ότι το ξέρουμε και ξέρουν ότι παρ’ όλο που δεν έχουμε τη δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, έχουμε τη δύναμη της αλήθειας, γνωρίζουν ότι έχει πολύ κοντά ποδάρια. Δεν ξέρουμε αν στα πλαίσια της συσσώρευσης κεφαλαίων και κερδών που έχουν στο μυαλό τους, αυτό τους αφορά, όμως αυτό που θέλουμε να τους πούμε είναι ότι αυτό που βλέπουν και τους καθησυχάζει, ότι μέσα από τον τρόπο, το φόβο και τον εκβιασμό, έχουν πετύχει, όπως επαίρονται οι ίδιοι, οι αγώνες μας να μην έχουν μαζικότητα, θα είναι αυτό που πρέπει να τους ανησυχεί, γιατί ο κόσμος της εργασίας είναι ένα καζάνι που βράζει. Έχει φτάσει στα όριά του. Δεν μπορούμε να ανεχτούμε τίποτα. Και δεν λέω τίποτε άλλο, γιατί δεν μπορούμε να ανεχτούμε ούτε αυτά που ήδη περάσανε.
Εκτός αυτών, άλλες δράσεις που το Εργατικό Κέντρο είχε σε αυτή την περίοδο, ήταν η από κοινού δράση του με τα σωματεία των εργαζομένων στην εστία και στην κατοικία, που δεν είχε να κάνει μόνο με το πού αυτοί οι εργαζόμενοι θα βρεθούνε αύριο, αλλά είχε να κάνει με την πραγματική μας αγωνία για το ότι κλάπηκαν 3,5 δις από τους εργαζόμενους, από αυτούς που το κράτος είχε ορίσει ως εγγυητές για τη χρηστή διαχείριση των χρημάτων για να πάνε στη μαύρη τρύπα. Κανείς μέχρι σήμερα δεν μας έχει πει επί της ουσίας πού πάνε αυτά τα χρήματα.
Να πω επίσης ότι αυτό που προσπαθούν να κάνουν μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, δηλαδή την απαξίωση των συνδικάτων, προσπαθούν ταυτόχρονα και φαίνεται ότι μπορούν να κάνουν μέσα τον οικονομικό τους στραγγαλισμό.
Να σας ενημερώσω συνάδελφοι ότι την προηγούμενη Δευτέρα στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας έφτασε εξώδικο έξωσης από το κτίριο. Και το εξώδικο έξωσης από το κτίριο ήρθε γιατί ο ΟΑΕΔ ενημέρωσε τον ιδιοκτήτη ότι με το νόμο που υπάρχει σήμερα δεν υπάρχει ρύθμιση για να πληρώνει καμία από τις προηγούμενες οφειλές.
Αυτό προφανώς δεν αφορά μόνο τα ενοίκια. Να σας ενημερώσω επίσης, ότι ερώτημα που έχει γίνει από το Εργατικό Κέντρο Αθήνας για το τι γίνεται προς τον ΟΑΕΔ και το Υπουργείο Εργασίας, για το τι γίνεται με τα χρήματα που οφείλουν να δώσουν στα συνδικάτα οι δευτεροβάθμιες οργανώσεις και οι πρωτοβάθμιες οργανώσεις που τα δικαιούνται, με βάση τους προηγούμενους νόμους.
Για τα έξοδα λειτουργίας τους, δηλαδή φως, νερό, τηλέφωνο και για τα έξοδα προσωπικού τους, η απάντηση που δόθηκε προφορικά είναι ότι σκεφτόμαστε να περάσουμε τροπολογία, γιατί δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για να βγάλει υπουργική απόφαση ο υπουργός.
Όλα αυτά γιατί έχουν ακουστεί διάφορα, εμείς τους διαμηνύουμε, ότι από την πλευρά μας, ούτε τα 3,5 δις που έχουν φάει ξεχνάμε, ούτε τα 14 ευρώ το μήνα που παίρνουν από τους εργαζομένους των 460 ευρώ για να τα φέρουν στη μαύρη τρύπα, λέγοντας ότι ασκούν κοινωνικές πολιτικές θα τους χαρίσουμε. Και σε καμία περίπτωση δεν θα επιτρέψουμε τα χρήματα που κρατούνται για συγκεκριμένη πολιτική είναι χρήματα από το υστέρημα των εργαζομένων, γιατί τα 14 ευρώ γι’ αυτόν που παίρνει 460, καταλαβαίνετε ότι είναι ποσό, δεν θα επιτρέψουμε να μην γυρνάνε στους εργαζόμενους.
Θεωρούμε ότι είναι ένα σημείο τριβής και διαλόγου μέσα στα συνδικάτα. Όπως επίσης θεωρούμε ότι είναι σημείο τριβής και διαλόγου μέσα στα συνδικάτα το τι γίνεται με την οικονομική τους αυτοτέλεια. Υπήρχε πολύ κουβέντα στο Ε.Κ.Α. ενόψει του συνεδρίου για το τι θα γίνει με τα σωματεία που δεν έχουν να πληρώσουν τις συνδρομές τους.
Αυτό που είπαμε σε κάθε τόνο είναι ότι πρέπει να είναι κοινή συνείδηση ότι η οικονομική αυτοτέλεια των συνδικάτων είναι ο τρόπος για να μην μπορούν να εκβιάζονται από εξουσίες. Σε αυτή την κατεύθυνση όχι μόνο για διαπαιδαγωγικούς, αλλά για ουσιαστικούς λόγους, πήραμε την απόφαση ότι κανένα σωματείο μας δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει αν δεν είναι οικονομικά εντάξει.
Εμείς θεωρούμε ότι είναι ορθή αυτή η απόφασή μας, μια και το Ε.Κ.Α. έχει μοναδικούς πόρους, τους πόρους που έρχονται από τα σωματεία τους και το επισημαίνω αυτό γιατί με επιλογή του Ε.Κ.Α., ομόφωνη των παρατάξεών του, αρνήθηκε να μπει σε λογικές διαχείρισης κοινωνικής εργασίας που κατά την άποψή μας οι λογικές αυτού του τύπου διαχείρισης της κοινωνικής εργασίας για έσοδα στα συνδικάτα ήταν το άλλοθι όχι μόνο για να δυσφημιστούν οι κοινωνικές επιχειρήσεις και η κοινωνική οικονομία, αλλά ήταν το άλλοθι για να τσιμπήσουμε και να αποδεχτούμε κατώτερους μισθούς απ’ αυτούς που είχαμε στις συμβάσεις μας.
Γι’ αυτό εξακολουθώντας να εμμένουμε ότι η οικονομική αυτοτέλεια των συνδικάτων πρέπει να είναι αποτέλεσμα της δράσης τους και των μελών τους, πήραμε αυτή την απόφαση. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες λέγοντας μία – μία, μέρα – μέρα τις δράσεις μας. Επισημαίνω και πάλι ότι στο βιβλίο λεπτομέρειες φαίνονται, θα αναφέρω δυο τρεις ενδεικτικές. Θα αναφέρω αυτό που όταν το βγάλαμε τον Ιούλιο κάποιοι μας είπαν ότι είμαστε υπερβολικοί και τρελοί, το γράμμα μας, την επιστολή μας και την παρέμβασή μας προς το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όπου τους επισημαίναμε ότι η πολιτική που ασκούν για τη φορολόγηση του πετρελαίου, που δεν έχει να κάνει με την πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά έχει να κάνει με την προσπάθεια του να μην αγοραστεί επί της ουσίας πετρέλαιο, γιατί το ξέρανε το αποτέλεσμα, γιατί αυτός που δεν έχει να πληρώσει δεν αγοράζει, να μην αγοραστεί επί της ουσίας πετρέλαιο για να αποδειχθεί ότι δεν φεύγουν χρήματα προς τα έξω και να αλλάξει το ισοζύγιο εσωτερικού και εξωτερικού χρέους και αυτό τους επισημαίναμε ότι είχε ως αποτέλεσμα ότι προβλέπαμε ότι θα είχε ως αποτέλεσμα, πέραν του να έχουμε περαιτέρω εξαθλίωση της λαϊκής και της εργατικής τάξης, θα είχε αποτέλεσμα να κλάψουμε και νεκρούς.
Δυστυχώς για εμάς επαληθευτήκαμε. Πολλά νοικοκυριά φέτος το χειμώνα, πολλά σχολεία στις λαϊκές συνοικίες φέτος το χειμώνα, λειτουργούσαν με παιδιά που πεινούσαν, δεν είχαν ζεστασιά, δεν είχαν τίποτα.
Μία άλλη σειρά δράσεων που κάναμε, είχε να κάνει με την ανάδειξη της έκφρασης αλληλεγγύης. Την έκφραση αλληλεγγύης συνάδελφοι τη θεωρούμε ως βασικό πυλώνα του συνδικαλιστικού κινήματος. Αν κανείς από εμάς θεωρεί ότι με μια ψευτοδιαχείριση στο μαγαζάκι του, που σήμερα μπορεί να πηγαίνει καλά, αλλά αύριο όχι, μπορεί να διασωθεί και να μείνει η όαση μέσα στη ζούγκλα, «πλανάται πλάνην οικτράν»! Αυτό που έχουμε μάθει από την ιστορία του εργατικού κινήματος είναι ότι όταν ο ανεμοστρόβιλος αρχίζει να γυρνάει, τα παίρνει όλα.
Αυτό προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε και να αναλύσουμε. Θα πρέπει να σας πω ότι σε αυτό βρήκαμε μεγάλες δυσκολίες. Και βρήκαμε μεγάλες δυσκολίες στο εσωτερικό μας, στα πρωτοβάθμιά μας, όπου διαπαιδαγωγημένα και με ευθύνη δική μας, το κοίτα το σπίτι σου, είναι το αντίστοιχο που μας λέγανε οι μανάδες μας μικρά, κάτσε ρε παιδί μου στη γωνιά σου, τι θέλεις τώρα και ανακατεύεσαι και μπαίνεις μπροστά; Με αντίστοιχη αντίληψη είχαν την άποψη ότι όταν οι ίδιοι είχαν το πρόβλημα, έπρεπε όλοι να είναι εκεί, αλλά όταν ο διπλανός είχε πρόβλημα, αυτοί είχαν μια δουλειά να κάνουν εκείνη την ημέρα, μπορεί να έπαιζαν και μπάλα.
Με αυτές τις αντιλήψεις, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενδυναμώσουμε αυτούς που πραγματικά, αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι οι εργαζόμενοι να μην άνθρωποι, αλλά προϊόντα. Αυτούς που χειρίζονται και θεωρούν ότι το χρήμα δεν είναι το μέσο ανταλλαγής προϊόντων υπηρεσιών, αλλά είναι το ύψιστο αγαθό στον πλανήτη. Αυτούς που στις 10 οικογένειες παγκοσμίως μαζί με τα παραρτήματά τους ανά χώρα επιλέγουν να κάνουν διαχείριση του πλούτου, συσσώρευση του πλούτου και να επηρεάζουν ως πιόνια τους εργαζόμενους.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
την τριετία που πέρασε στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας εάν προσπαθούσα να βρω τις αδυναμίες στη δράση του, νομίζω ότι θα έλεγα πολύ περισσότερα απ’ αυτά που ίσως εσείς έχετε στο μυαλό σας.
Μία κυρίαρχη αδυναμία είναι ότι δεν καταφέραμε να μαζικοποιήσουμε τα σωματεία μας. Δεν καταφέραμε να αναδείξουμε στους εργαζόμενους ότι το σωματείο είναι το ισχυρό τους όπλο. Δεν καταφέραμε να πείσουμε όλους τους εργαζόμενους να τοποθετηθούν και να δρουν παράλληλα στα επιχειρησιακά τους και τα κλαδικά τους σωματεία.
Εάν αυτό το είχαμε πετύχει περισσότερο, τότε δεν θα ψάχναμε στρατούς, τότε δεν θα συγκρινόντουσαν τα συνδικάτα με περισσότερο εκρήξεις της στιγμής αντίληψης, δράσεις που έρχονται και παρέρχονται. Σε αυτή μας όμως την ευθύνη, θα πρέπει να πούμε ότι οι σύμμαχοι που είχαμε ήταν λίγοι. Και ήταν λίγοι, γιατί το πολιτικό σύστημα, το σύστημα εξουσίας, το οικονομικό σύστημα, ελέγχοντας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κατάφερε να πείσει και εκεί είχαμε κι εμείς ευθύνες, γιατί πολλές φορές βλέπαμε τη δράση μας και την τοποθέτησή μας στα συνδικάτα ως επέκταση μιας μικρής Βουλής με ένα μικρομεγαλισμό που δεν μας αρμόζει, κατάφερε να πείσει τους εργαζόμενους ότι μην πάτε εκεί ρε παιδιά, κι αυτοί τις καρέκλες τους κοιτάνε, την πάρτη τους κοιτάνε.
Δεν ξέρω εάν κάποιοι από εμάς τους δώσαμε αυτό το άλλοθι. Μάλλον ξέρω ότι κάποιοι από εμάς, πολύ λίγοι, τους δώσανε αυτό το άλλοθι. Ξέρω όμως ότι η πλειοψηφία των συνδικαλιστικών στελεχών και η πλειοψηφία των ανθρώπων που ασχολείται με τα συνδικάτα, το κάνει από μεράκι, αγάπη και από πίστη στην έκφραση, όχι με τη θρησκευτική έννοια, αλλά με την πραγματιστική, ρεαλιστική έννοια και από πίστη την έκφραση της κοινωνικής συνοχής, αλληλεγγύης και συλλογικότητας, γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι μόνο μέσα από μια δρούσα συνδικαλιστική συλλογικότητα μπορεί να πετύχουμε.
Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε το σύνολο των συνέδρων μας. Ανεξάρτητα των όποιων πολιτικών συνδικαλιστικών ή άλλων διαφοροποιήσεων, να μην επιτρέψουν σε κανέναν, μα σε κανέναν τη διάσπαση του κινήματος. Να μην επιτρέψουν σε κανέναν να φτιάξει, να ιδρύσει και να λειτουργήσει εργοδοτικά συνδικάτα. Να μην επιτρέψουμε σε κανένα το μακρύ χέρι αυτών που θέλουν να υπηρετήσουν κοντόνοες λογικές να μπει ανάμεσά μας και να μας καθυποτάξει.
Συναδέλφισσες συνάδελφοι,
σας είπα και πριν ότι θα προσπαθήσω να είμαι απολύτως σύντομη. Άλλωστε για το πρόγραμμα δράσης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας εάν έμπαινα σε μια λεπτομέρεια τριετίας για το τι πρέπει να γίνει, μάλλον η ζωή θα με πέταγε στα βράχια, με την έννοια του όποιος πει σήμερα ότι μπορεί να προβλέψει την οικονομική θέση που θα βρισκόμαστε μετά από έξι μήνες και τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας μετά από έξι μήνες, όχι με την έννοια της κομματικής έκφρασης, αλλά με την έννοια του ποια πολιτική αντίληψη θα υπερισχύσει, η πολιτική αντίληψη που στρέφει τα λαϊκά στρώματα στη Χρυσή Αυγή, ή η πολιτική αντίληψη που στρέφει τα λαϊκά στρώματα εκεί που ανήκουν στη δράση και στη συλλογική δραστηριοποίηση και απόφαση;
Επειδή λοιπόν θα πρέπει βήμα – βήμα να το πάμε και να αντιμετωπίσουμε ό,τι μας έρχεται, ενώ ταυτόχρονα με πείσμα θα πρέπει να προασπίζουμε το δικαίωμά μας να καθορίζουμε εμείς τις τύχες μας, γι’ αυτό λοιπόν το μόνο που μπορώ να πω για την επόμενη τριετία σήμερα είναι πως σε ό,τι μας αφορά, δεσμευόμαστε προς το σύνολο των συνέδρων, ανεξάρτητα εάν θα επιλέξουν εμάς ή όχι ως τελική τους επιλογή, ότι όπως μέχρι σήμερα δεν αντιμετωπίσαμε κανένα σωματείο με βάση το πού εντάσσεται στον συνδικαλιστικό χάρτη, έτσι θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε.
Επίσης, δεσμεύομαι σε ό,τι αφορά την παράταξή μας της ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι, ότι σε καμία περίπτωση ανάμεσά μας, δεν θα υπάρξουν φωνές και αντιλήψεις που θα έρχονται ως διασπαστές, ως ωρολογιακή βόμβα στο συνδικαλιστικό μαζικό κίνημα.
Αυτά σε ό,τι αφορά τη δράση του ΕΚΑ και την παρουσία μας. Θα μου επιτρέψει όμως το προεδρείο να έχω δυο λεπτά επί του προσωπικού. Συνάδελφοι, συγνώμη για την τοποθέτηση που θα κάνω, δεν το συνηθίζω, όμως χθες στα καθίσματά σας βρήκατε μια έκτακτη έκδοση της Αυριανής. Θα πρέπει να σας πω ότι το είχε τον τίτλο ΠΑΣΚΕ επάνω, συναισθηματικά αν θέλετε, με πείραξε ιδιαίτερα. Αυτά που γράφει μέσα θα πρέπει να σας πω, για όσους με γνωρίζετε, ότι μάλλον δεν με πείραξαν καθόλου και δεν με πείραξαν καθόλου γιατί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Υπήρξα μέλος του πρωτοβάθμιου σωματείου και είμαι μέλος του πρωτοβάθμιου σωματείου και εκλεγμένο στη διοίκησή του από το 1985 έως το 2006. Με επιλογή μου όταν ανέλαβα την ευθύνη του να είμαι στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας σε τέτοια θέση ευθύνης, θεώρησα ότι δεν μπορώ να είμαι και στο Δ.Σ. του πρωτοβάθμιού μου. Στο πρωτοβάθμιο σωματείο πέρασε απ’ όλες τις θέσεις ευθύνης. Προέρχομαι από το χώρο της Ολυμπιακής.
Γράφει μέσα ότι κατέβηκα δυο φορές υποψήφια βουλευτής χωρίς σταυρό. Όντως κατέβηκα δυο φορές υποψήφια βουλευτής χωρίς σταυρό και δεν το έχω κρύψει ποτέ. Στη ζωή μου μετανιώνω γι’ αυτά που δεν έχω κάνει και όχι γι’ αυτά που έχω κάνει. Δεν γράφει μέσα όμως ότι όταν κλήθηκα να πάρω τη βουλευτική έδρα, μια μέρα μετά την ψήφιση του μνημονίου, είπα ότι εάν η Τσόκλη είχε παραιτηθεί χθες θα ερχόμουνα για να καταψηφίσω, σήμερα δεν έχει κανένα νόημα να μπω εκεί μέσα.
Δεν γράφει ακόμη μέσα συνάδελφοι και το αποκρύπτει, ότι όταν μεταφέρθηκα στην ΕΘΕΛ μετά από εξώδικο γιατί ήμουν ένα χρόνο στο ταμείο ανεργίας και 4 μήνες μετά δεν είχε γίνει η τοποθέτηση στην ΕΘΕΛ των 8 ατόμων της Ολυμπιακής που μεταφερόντουσαν εκεί, από τότε έκανα τη δήλωση στο σωματείο του χώρου, ότι θα γραφτώ στο μεγάλο συνδικάτο γιατί θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει ένα συνδικάτο, αλλά όταν εγώ δεν έχω τη σχέση με τους συναδέλφους μου, δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω το μηχανισμό της παράταξης που εκπροσωπώ και συμμετέχω για να εκλεγώ από αυτό το σωματείο.
Γιατί ένας συνδικαλιστής που εκλέγεται από πρωτοβάθμιο, οφείλει να ξέρει, να γνωρίζει και να μπορεί να μεταφέρει τα προβλήματα του πρωτοβάθμιου. Και του πρωτοβάθμιου από το οποίο εκλέγεται. Γιατί διαφορετικά λειτουργεί ως μηχανισμός. Την ίδια ώρα γράφτηκα σε κλαδικό σωματείο από το οποίο είχα εκλεγεί στο ΕΚΑ.
Στην πορεία του χρόνου λοιπόν, οι συνάδελφοί μου που πήγαν με μεταφορά στον ευρύτερο δημόσιο και στο δημόσιο τομέα, αντιμετωπίσανε τα εξής προβλήματα. Τα προβλήματα των διαθεσιμοτήτων. Τα προβλήματα τα νέας απόλυσης. Το να προέρχεσαι από συγκοινωνίες, ΟΣΕ ή Ολυμπιακή και να έχεις τοποθετηθεί σε άλλη υπηρεσία, θεωρείσαι ότι είσαι ο δακτυλοδεικτούμενος που πρώτος πρέπει να απολυθεί. Σε εκείνη τη φάση αποφάσισαν να φτιάξουν το σωματείο μεταφοράς.
Είναι οι συνάδελφοι που τους χρωστάω το ότι είμαι συνδικαλίστρια. Και τους το χρωστάω γιατί με ψηφίζανε με συνέπεια, συνέχεια και όπως και όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου που είτε βρίσκονται σήμερα μέσα στα συνδικάτα, είτε είναι αλλού, ακόμη βρισκόμαστε, μιλάμε, γνωριζόμαστε και ξέρουμε ο ένας με το μικρό όνομα τον άλλον. Και μιλάω για 4.500 εργαζόμενους.
Όταν είπαμε ότι φτιάχνεται αυτό το σωματείο, κάποιοι που βγάλανε αυτή την ανακοίνωση, την κατάπτυστη, μου είπαν, πού πας να μπλέξεις; Είναι το σωματείο των προβλημάτων και των απολύσεων. Και απάντησα ότι εγώ θα φύγω από το άλλο κλαδικό, γιατί οι συνδικαλιστές δεν είναι για τα σωματεία που δεν έχουν προβλήματα. Κι αυτό έκανα. Αυτό, γιατί δεν αφορά μόνο εμένα, αλλά αφορά ένα χώρο που απ’ αυτούς που ψήφισαν, σήμερα που μιλάμε οι 85 είναι σε διαθεσιμότητα, για να τελειώνουν τα πανηγύρια.
Με μια ΑΔΕΔΥ που πιθανά δεχόταν τους ΙΔΑΧ όταν θεωρούσε ότι απλά θα αυξήσει τη δύναμή της, αλλά όταν σκάσανε τα προβλήματα, δεν είναι δικά της προβλήματα. Με μια ομοσπονδία ΙΔΑΧ στη ΓΣΕΕ η οποία προσπαθεί να λειτουργήσει και εμείς δείχνουμε ότι θα πρέπει να πάνε στην ΑΔΕΔΥ για να βρουν τη λύση των προβλημάτων τους. Επειδή λοιπόν εμείς έχουμε την αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι δεν χωρίζονται σε δημόσιους και ιδιωτικούς εργαζόμενους.
Ο απολυμένος από το ALTER, από τη «Γερολυμάτος», από τη FEEDEX, ο απολυμένος από το ΙΓΜΕ πιθανά αύριο, ο απολυμένος από τον ΕΟΜΜΕΧ, ο απολυμένος από τον ΟΣΚ, δεν έχει διαφορετικά προβλήματα ως απολυμένος και άνεργος. Και ο στόχος των συνδικάτων είναι καμία απόλυση πουθενά. Δεν κερδίζει κανείς με άλλους απολυμένους δίπλα του. Αυτό για να τελειώνουν τα πανηγύρια και τα παραμύθια.
Δεν θα αναφερθώ άλλο σε αυτή την ανακοίνωση, αλλά πραγματικά συνάδελφοι, κατεβαίνετε ως παράταξη, βγάζετε 1,5 σελίδα ως θέσεις δέσμευσης απέναντι στους συνδικαλιστές που καλείτε να σας ψηφίσουν και 4 σελίδες με ψέματα. Θεωρείτε ότι αυτό είναι το περιεχόμενο της παράταξης που όλοι μαζί στήσαμε;
Σας ευχαριστώ.
ΟΜΙΛΙΑ
ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΡΑΝΤΗ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ «ΠΑΣΚΕ – ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ»
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
εκ μέρους της ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι, χαιρετίζω αυτό το 28ο συνέδριο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου της Αθήνας. Αν γυρίσουμε μια βόλτα εδώ γύρω από το στάδιο, θα δούμε δεκάδες συνανθρώπων μας οι οποίοι κοιμούνται μέσα στα αυτοκίνητα. Κάντε τον κόπο μετά τη λήξη να τους δείτε. Είμαι βέβαιος ότι εάν χθες τους είχαμε εδώ μέσα, θα μας παίρνανε με τις πέτρες, γιατί θα διαπίστωναν ότι αυτοί που θέλουν να λέγονται ταξικοί και απευθύνονται στην κοινωνία, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι συσχετισμοί τους και τίποτα παραπάνω.
Έτσι λοιπόν σαν παράταξη, σαν ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δεν είμαστε ευχαριστημένοι από τις εργασίες αυτού του συνεδρίου, γιατί πραγματικά σπαταλήθηκε μια ολόκληρη μέρα στο να δούμε πώς κάποιες παρατάξεις θα διατηρήσουν τους συσχετισμούς τους. Έστω και σήμερα όμως είμαστε εδώ, θα διατηρήσουμε σε υψηλό επίπεδο με ευθύνη μας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του συνεδρίου και είμαστε βέβαιοι ότι σαν εργατικό κίνημα, σαν Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας θα βγούμε πιο δυνατοί από αυτό εδώ το συνέδριο.
Είμαστε σίγουροι ότι οι εργαζόμενοι της Αθήνας, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, όσο και επιφυλακτικοί μπορεί να είναι και κριτικοί απέναντί μας, εννοώ στα συνδικάτα, δεν έχουν γυρίσει ακόμη την πλάτη τους σε αυτά. Έχουν το αυτί τους στημένο σε κάθε μας λόγο. Το βλέμμα τους σε κάθε μας δράση και περιμένουν να τους εκφράσουμε με όρους ενότητας και αλληλεγγύης.
Περιμένουν να τους πούμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, εκτός από αυτόν της μονόπλευρης λιτότητας, των απολύσεων, της αδήλωτης ή και απλήρωτης εργασίας. Μόνο όταν εκφράσουμε αυθεντικά και χωρίς εξαρτήσεις και πάτρωνες τις προσδοκίες των συναδέλφων μας, εκείνοι θα ανταποκριθούν στα καλέσματά μας μαζικοποιώντας το εργατικό κίνημα.
Συναδέλφισσες συνάδελφοι, σύντροφοι και συναγωνιστές,
ως ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι, πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται να συστηθούμε. Δεν το λέμε γιατί είμαστε… ηγεμονεύουσα ή …βασιλεύουσα δύναμη. Δεν το λέμε από αυταρέσκεια ή έπαρση. Το λέμε γιατί μας γνωρίζετε. Το λέμε γιατί κάθε μέρα σε κάθε πρόβλημα μικρό ή μεγάλο, μας βρήκατε δίπλα σας, συμπαραστάτες, αλληλέγγυους και μαχόμενους. Το λέμε γιατί υπάρχει μια διαχρονική σχέση εμπιστοσύνης με την παράταξή μας που με συνέπεια υπηρετούμε και διατηρούμε.
Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας και ως φυσικά πρόσωπα με τα ίδια ή παρόμοια ονόματα. Δεν είναι κακό. Όπως επίσης κακό δεν είναι να καταθέτεις την δική σου πρόταση και την δική σου φωνή στη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων μας.
Κακό όμως είναι όταν δεν έχεις τίποτα να πεις, όταν δεν γνωρίζεις καν το χώρο που θέλεις να καταθέσεις την πρότασή σου. Κακό είναι όταν δεν ξέρεις τι πρόβλημα έχουν οι αποκλειστικές νοσοκόμες. Αν υπάρχει ακόμη ΕΛΟΤ, τι έγινε με το ΙΓΜΕ. Γιατί έκαναν κατάληψη 40 μέρες οι συνάδελφοι στον ΟΚΑΝΑ; Πόσο καιρό είναι απλήρωτοι οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, στη Euromedica, στην ΕΛΠΑ, την Express Service και αλλού;
Με ποιους όρους και αμοιβές εργάζονται οι οδηγοί στα πούλμαν και τα ταξί; Τι απέγιναν οι εργαζόμενοι στο ALTER; Τι διεκδίκησαν και τι κατάφεραν οι συνάδελφοί μας στο ραδιοφωνικό σταθμό FLASH; Όταν δεν γνωρίζεις λοιπόν αυτά τα προβλήματα συναδέλφισσες και συνάδελφοι, τότε σφετερίζεσαι, όχι ονόματα, αλλά προσδοκίες εργαζομένων και αυτό είναι ό,τι χειρότερο.
Τότε άλλες σκοπιμότητες υπαγορεύουν αυτή σου την απόφαση. Σκοπιμότητες που μπορεί να υπαγορεύονται από προσωπικές διαδρομές, ή από ομάδες συμφερόντων που δεν θέλουν αυτόνομες φωνές με ταξική συνείδηση μέσα στα συνδικάτα. Τους είναι εμπόδιο αυτές οι φωνές που συγκροτούμε στην ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι γιατί δεν συμβιβαζόμαστε με την τακτική του εφησυχασμού. Δεν δεχόμαστε ότι οι πολιτικές της λιτότητας είναι μονόδρομος. Όλες αυτές οι λογικές προσώπων και ομάδων συμφερόντων που εκφράζουν αυτές οι ομάδες συμφερόντων, δεν μπορούν να αφορούν τους εργαζόμενους, το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα, την κοινωνία, τη στιγμή μάλιστα που θέλουμε να επαναπροσδιορίσουμε με αξιοπιστία τη σχέση μας με τους εργαζόμενους.
Ιδιαίτερα στις συνθήκες που ζούμε, αυτά που οι εργαζόμενοι απαιτούν και περιμένουν είναι η ενοποίηση και η σύνδεση των απόψεων και δράσεων και όχι μι ακόμη διάσπαση και μάλιστα με περιεχόμενο που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Αυτή η ομάδα συμφερόντων που με τη στάση της έχει απαξιώσει συνδικαλιστικό κίνημα και συνδικάτα, αυτή η ομάδα συμφερόντων που αντί να μετατρέψει την οργή της κοινωνίας σε μαζικό συλλογικό αγώνα έκανε την απεργία άσφαιρα πυρά και διαδικασία εκτόνωσης, θέλει σήμερα να μας πείσει για την αυθεντικότητα προσδοκώντας ότι θα αλώσει μετά τη ΓΣΕΕ και το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας.
Είναι δικαίωμα του καθενός να αυτοπροσδιορίζεται. Αλλά είναι και δικαίωμα όλων εμάς των εργαζόμενων να κρίνουμε και με βάση αυτή μας την κρίση να επιβραβεύσουμε ή να απορρίψουμε. Μπορεί κάποιοι να επικαλούνται τη νομιμότητα. Δεν την έχουν. Δεν έχουν ούτε τη νομιμότητα, αλλά δεν έχουν ούτε και τη νομιμοποίηση που είναι το ισχυρότερο πιστοποιητικό για μια παράταξη. Γιατί τη νομιμοποίηση την κερδίζεις από τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
Για την παράταξη της ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι, την παράταξη που εδώ και χρόνια θέτει στην κρίση σας το συνέδριο του ΕΚΑ τον απολογισμό, τη δράση της και το ψηφοδέλτιό της, σημαντική θέση στον κώδικα αξιών που διατηρούμε είναι η συνέπεια χωρίς δογματισμούς και έχοντας στην ιδεολογία μας αναφορά στην προοδευτική σκέψη και αντίληψη στην δημοκρατία και το σοσιαλισμό, κάθε μέρα αγωνιζόμαστε για τα συμφέροντα των συναδέλφων μας χωρίς κηδεμόνες και ανακολουθία στους λόγους και στις πράξεις μας.
Ποτέ δεν στρέψαμε την κριτική μας σε άλλους εργαζόμενους. Κυκλοφορεί ότι επικεφαλής πρόσφατης παράταξης πρωτοεμφανιζόμενης, στρέφεται ενάντια σε άλλους συναδέλφους άλλων χώρων. Θα το διαπιστώσουμε και θα σας πληροφορήσουμε αν είναι αλήθεια. Αν είναι όμως αλήθεια, τότε υπάρχουν άνθρωποι εδώ ανάμεσά μας που προάγουν και ενδυναμώνουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, τη ζούγκλα των τροϊκανών και των κυβερνώντων προκειμένου να περνάνε τα σχέδιά τους.
Για μας συναδέλφισσες και συνάδελφοι, δεν υπήρχε ούτε μια στιγμή δισταγμού στο να καταγγείλουμε και να αντιπαλέψουμε την αντιλαϊκή πολιτική που άσκησε ο πολιτικός φορέας εκείνος που αν και είχε επικαλεστεί ότι θα αντιπαραθέσει το σοσιαλισμό απέναντι στη βαρβαρότητα, τελικά πρόδωσε τις προσδοκίες που καλλιέργησε παραπλανώντας όλους εμάς που ανήκουμε στα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Γι’ αυτό και τα μέλη και όλοι εμείς οι εκλεγμένοι με το ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι, που κάποιοι έχουν το θράσος πριν από λίγα λεπτά να μας αποκαλέσουν παρέα, μπορούμε να σας κοιτάμε στα μάτια. Ακόμη κι αν δεν μπορέσαμε να είμαστε, τόσο αποτελεσματικοί όσο θα θέλαμε. Μπορούμε να σας κοιτάμε κατάματα γιατί ξέρουμε ότι με συνέπεια, υπηρετήσαμε και θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες έχουμε σμιλευθεί και έχουμε δεσμευτεί εδώ και χρόνια απέναντί σας.
Σε καμία περίπτωση δεν είπαμε άλλα και άλλα να κάνουμε. Σε καμία περίπτωση δεν κοιτάξαμε κομματικές ή παραταξιακές σκοπιμότητες και ταυτότητες, προκειμένου να υπερασπιστούμε συναδέλφους μας. Σε καμία περίπτωση εργαζόμενος δεν ήρθε στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο της Αθήνας και να μη βρήκε εκλεγμένο μέλος της παράταξής μας με πρώτη και καλύτερη την πρόεδρό μας τη Στάβυ Σαλουφάκου.
Ανοίγω μια παρένθεση… Ανακοίνωση… Γραπτό κείμενο…διαβάζω:
ΠΑΣΚΕ Εργατικού Κέντρου Αθήνας,
Συνέπεια, συνέχεια, προοπτική. Και κάθε καλοπροαίρετος πιστεύει ότι θα ανοίξει αυτό το φυλλάδιο και θα βρει τη συνέχεια, τη συνέπεια και την προοπτική. Το ανοίγω...
«Αγαπητή κυρία Στάβυ Σαλουφάκου, αγαπητή κυρία, αγαπητή κυρία Σαλουφάκου», ρε παιδιά, αν είναι στείλτε της ένα email. Μην απασχολείτε το συνέδριο με τέτοια. Στο συνέδριο πείτε μας μια πρόταση για να μας πείσετε για τη συνέχεια, τη συνέπεια και την προοπτική! Κλείνω την παρένθεση.
Πάνω απ’ όλα όμως όσο και αν διαφωνούμε με μια παράταξη δεν γινόμαστε είρωνες, συκοφάντες, υβριστές και χρήστες φθηνών λεκτικών τρυκ, όπως αυτό του …ΠΑΣΚΕΣ. Αντιλαμβανόμαστε ότι η συγκεκριμένη παράταξη βρίσκεται σε κατάσταση πανικού και αυτά τα λιβελογραφήματα δεν μπορεί να είναι πολιτικοσυνδικαλιστικές ανακοινώσεις. Θα κριθούν από τους εργαζόμενους.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
οι 1.500.000 άνεργοι, τα 4.000.000 συνανθρώπων μας, σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝΕ ΓΣΕΕ που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, το 1.000.000 απλήρωτοι εργαζόμενοι, 4.500 συνάδελφοί μας που αυτοκτόνησαν την τελευταία 3ετία, τα 600.000 παιδιά που ζουν στη φτώχεια και στον αποκλεισμό, σύμφωνα με στοιχεία της Unicef, είναι τα δραματικά αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης και θατσερικού τύπου πολιτικής, που ασκείται από τα τρία κόμματα της κυβέρνησης, η οποία υπακούει πιστά και τυφλά στους τοκογλύφους δανειστές της χώρας.
Η άσκηση της πολιτικής η οποία πλέον έχει περάσει από τα χέρια των εκλεγμένων πολιτικών προσώπων, κοινοβουλίων και κυβερνήσεων, στα χέρια των αγορών, επιβάλει με τον πιο βάρβαρο και βάναυσο τρόπο την κοινωνία των 2/3. Τα 2/3 να δυστυχούν και το 1/3 να καρπώνεται τον πλούτο που παράγουμε όλοι εμείς.
Ακόμη κι αν κατά τα λεγόμενά τους που καλλιεργούν τις τελευταίες ημέρες μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, υπάρξει ανάπτυξη, τότε αυτή την ανάπτυξη θα την καρπώνονται όλοι αυτοί οι επενδυτές και οι τραπεζίτες. Μια ανάπτυξη που εμείς θα παράγουμε, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις πείνας.
Μάλιστα ο πρωθυπουργός διαφημίζει ότι παλεύει για να μειώσει τους φόρους των επιχειρήσεων και των επιχειρηματιών, εκπληρώνοντας ένα πάγιο και διαχρονικό αίτημα του ΣΕΒ. Οι πλούσιοι θα πληρώνουν τους λιγότερους δυνατούς φόρους και οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, ακόμη και οι άνεργοι και οι νέοι που μπορεί να στεγάζονται με τους γονείς τους, που μπορεί να σπουδάζουν, ή να είναι άνεργοι, θα πληρώνουν απανωτούς φόρους και χαράτσια παίρνοντάς μας μέσα από την τσέπη μέχρι και το τελευταίο 10λεπτο.
Θα γίνουμε Ελ-Τοράντο και φορολογικός παράδεισος της Ευρώπης. Φορολογικός παράδεισος για τους πλούσιους. Και χωρίς εργατικά δικαιώματα, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα μέσα στη χώρα της ευρωζώνης, θα καταντήσουμε να είμαστε μια ειδική οικονομική ζώνη. Αυτό το μέλλον μας επιφυλάσσουν για όλους εμάς τους εργαζόμενους και τους μη προνομιούχους Έλληνες.
Αναφέρθηκε πριν ένας συνάδελφος για το τι είναι αυτό που βιώνουμε και πραγματικά συνάδελφέ μου θα έπρεπε να αναπτυχθεί ένας τέτοιος διάλογος σε αυτό το συνέδριο γιατί όταν διαγνώσουμε τι συμβαίνει, τότε θα πατήσουμε γερά στα πόδια μας και θα μπορούμε να χαράξουμε τη στρατηγική μας. Αυτή η κρίση δεν είναι κρίση του καπιταλισμού. Αυτή η κρίση δεν είναι δημοσιονομικά ελλείμματα και συστημικό πρόβλημα. Όλα αυτά είναι το άλλοθί τους για να αλώσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και να ισοπεδώσουν κάθε δημόσια και δωρεάν παροχή, όπως είναι η υγεία και η παιδεία.
Το διευθυντήριο της Ευρώπης απόλυτα υποταγμένο στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, στις τράπεζες και το ΔΝΤ, ολοκληρώνει το έργο της συγχωρεμένης Θάτσερ με την εδραίωση του εφιάλτη του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη.
Κάθε δημόσιο κοινωνικό αγαθό και υπηρεσία δωρίζεται στην κυριολεξία στους δήθεν επενδυτές. Το είδαμε στον ΟΠΑΠ που χαρίστηκε. Ακολουθεί η ΕΥΔΑΠ, η ΔΕΗ, η Αμυντική Βιομηχανία, το Φυσικό Αέριο. Κάθε επιχείρηση που θα μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο ανάπτυξης στα χέρια του δημόσιου εκποιείται.
Διαβάσαμε χθες πρωτοσέλιδο εφημερίδας Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, Αμυντική Βιομηχανία και ΕΛΒΟ στη Θεσσαλονίκη λουκέτο, σήμερα άλλο δημοσίευμα, η ΕΡΤ λουκέτο. Ακόμη και επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, όπως αυτές που είπα και εθνικού σκοπού, απαξιώνονται με μέθοδο για να χαριστούν κυριολεκτικά στους επενδυτές της διαπλοκής, της μίζας και της λαμογιάς.
Ο σχεδιασμός είναι ίδιος και απαράλλακτος. Όχι μόνο σε ότι αφορά την ισοπέδωση των κοινωνικών κατακτήσεων κι των εργασιακών μας δικαιωμάτων, ή το ξεπούλημα επιχειρήσεων δημοσίου συμφέροντος και ενδιαφέροντος.
Είναι ίδιος και στην προσπάθεια που έχουν εξαπολύσει για να απαξιώσουν το συνδικαλιστικό μας κίνημα. Να το απαξιώσουν και να το εξαφανίσουν. Ξεκίνησαν με την αφαίρεση του δικαιώματος των εργαζομένων να κάνουν ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και να υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Συνέχισαν ποινικοποιώντας τη συνδικαλιστική δράση με συλλήψεις, διώξεις και απολύσεις. Αφαίρεσαν το δικαίωμα της απεργίας από χιλιάδες εργαζόμενους, ναυτεργάτες, εργαζόμενους στα μέσα μαζικής μεταφοράς, προχθές και στους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης. Με ένα χουντικής έμπνευσης μέτρο αυτό της πολιτικής επιστράτευσης. Κατασυκοφάντησαν συνδικαλιστικά μας στελέχη που δεν είναι οι προσκυνημένοι του συστήματος και κατηγόρησαν ως συντεχνία το εργατικό κίνημα.
Τώρα ολοκληρώνουν μέσα από τον οικονομικό στραγγαλισμό τη διάλυση των συνδικαλιστικών μας οργανώσεων. Αναφέρθηκε και η πρόεδρός μας στερούν στα εργατικά κέντρα, τις ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια συνδικάτα μας κάθε δυνατότητα οικονομικής ενίσχυσης που προέρχεται από τις δικές μας τις εισφορές.
Πού πάνε άραγε αυτά τα χρήματα; Τι απέγιναν τα 3,5 δις ο κουμπαράς και η περιουσία των Οργανισμών Εργατικής Εστίας και Εργατικής Κατοικίας; Πού πάνε κι αυτά; Προφανώς στους δανειστές και στους τραπεζίτες. Με ένα πρόσφατο νόμο, το 4144 αφαιρούν κάθε οικονομική δυνατότητα από τα συνδικάτα και αυτό έχει άμεσο και απτό αποτέλεσμα το εξώδικο του ιδιοκτήτη του κτιρίου του ΕΚΑ προς τον ΟΑΕΔ, σύμφωνα με το οποίο δηλώνει ότι θα προβεί σε έξωση του ΕΚΑ. Και ξέρετε, το ΕΚΑ δεν είμαστε οι 31 της διοίκησης. Είναι δεκάδες σωματεία που είναι σε αυτούς τους 7 ορόφους του ιστορικού κτιρίου του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου της Αθήνας, στην οδό Γ’ Σεπτεμβρίου.
Αυτό δεν είναι «ουδέν ψευδέστερον», ο οικονομικός στραγγαλισμός δηλαδή και το κλείσιμο των εργατικών κέντρων, όπως ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ είπε στο συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη. Αυτό συνάδελφε πρόεδρε είναι «ηλίου φαεινότερον»! Κι αυτοί που έχουν την ευθύνη της μεγαλύτερης και ιστορικότερης συνομοσπονδίας των εργαζομένων, της ΓΣΕΕ, αν συνεχίσουν να κωφεύουν, εμείς οι εργαζόμενοι δεν θα τους επιτρέψουμε να κάνουν τη συνομοσπονδία μας σφραγίδα και μηχανισμό ευρωπαϊκών προγραμμάτων.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
απ’ αυτό το συνέδριο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου της Αθήνας, ας βγούμε πιο δυνατοί, πιο μαχητικοί, πιο ενωμένοι.
Σύνεδροι, συνάδελφοι, συναγωνιστές,
η ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι με υπευθυνότητα κρίνει τον απολογισμό της απερχόμενης διοίκησης του ΕΚΑ στην οποία η παράταξη είχε την πρωτοπορία ως θετική παρέμβαση στην πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος.
Δεν έγιναν πολλά, έγιναν αρκετά. Για να γίνουν περισσότερα δεν είναι υπόθεση μιας παράταξης. Είναι υπόθεση όλων των παρατάξεων και όλων των εργαζόμενων. Εμείς στην ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει ενωτική πρόταση δράσης και συσπείρωσης των δυνάμεων της εργασίας, ώστε να μαζικοποιηθεί το κίνημά μας. Το αποδείξαμε και έμπρακτα. Δεν διστάσαμε να κηρύξουμε 4ωρη στάση εργασίας όταν μέλη ομοσπονδιών που ανήκουν στο ΠΑΜΕ που απαξίωσε το συνέδριό μας, ξυλοκοπήθηκαν στο υπουργείο Εργασίας αφού τα μέσα ενημέρωσης σκηνοθέτησαν πολύ καλά μια δήθεν έφοδό τους.
Δεν διστάσαμε να συμπορευτούμε σε κοινή 24ωρη απεργία με τα Εργατικά Κέντρα Πειραιά, Λαυρίου και Ελευσίνας για να συμπορευτούμε στον αγώνα των συναδέλφων μας στην Ελληνική Χαλυβουργία, αυτό που ο γραμματέας όταν αναφέρθηκε χειροκροτήθηκε, αλλά και σε επιχειρήσεις του απατεώνα του Λαυρεντιάδη, στους εργαζόμενους του ALTER, στην ALEX PAK, στον ΕΟΜΜΕΧ.
Αποδείξαμε στην πράξη ότι η δράση πρέπει να είναι κοινή, αρκεί να αφήσουμε κατά μέρος τα παραταξιακά, ακόμη και τα κομματικά οφέλη και σκοπιμότητες για όσους διατηρούν ακόμη εξαρτήσεις από κομματικούς μηχανισμούς. Το οφείλουμε στους εργαζόμενους που αναμένουν από εμάς πρόταση ευθύνης για δράση και κοινωνικούς αγώνες.
Σύντροφοι, συνάδελφοι, συναγωνιστές,
σας καλούμε να ψηφίσετε ναι στον διοικητικό απολογισμό, κρίνοντάς τον αντικειμενικά και κατά συνείδηση. Και σας καλούμε να υπερψηφίσετε στις 31 Μάη και 1η Ιούνη το ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι. Να είσαστε βέβαιοι ότι για μια ακόμη φορά θα τιμήσουμε την ψήφο σας και την εμπιστοσύνη σας και θα μπορούμε να σας κοιτάμε στα μάτια.
Καλούς αγώνες σύντροφοι!
ΟΜΙΛΙΑ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΙΚΟΥ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ «ΠΑΣΚΕ – ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ»
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, χαιρετίζω κι εγώ το 28ο Συνέδριο του ΕΚΑ. Είμαι κι εγώ μέλος της … «παρέας», τρία χρόνια λειτουργήσαμε το ΕΚΑ με την ευθύνη της πλειοψηφίας της παράταξης ΠΑΣΚΕ – ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ. Σταθήκαμε δίπλα σε όλους τους χώρους, δεν αφήσαμε κανέναν μόνο του όπως λέει και το σύνθημα.
Σε μια περίοδο πρωτόγνωρη για τους εργαζομένους, σε μια περίοδο που διαμορφώθηκαν οι συνθήκες από τα κόμματα της συγκυβέρνησης δε φοβηθήκαμε να ονοματίσουμε σε όλη μας τη δράση και στα τρία χρόνια ποιοι ήταν αυτοί. Στο προηγούμενο συνέδριο υπήρχαν εδώ πέρα συνάδελφοι που έβαζαν το θέμα ότι η παράταξή μας αλλά και γενικά οι παρατάξεις όπως έλεγαν των κομμάτων της εξουσίας, υπάρχει ένα πρόβλημα, ότι ποτέ δεν ονοματίζουν ποιος φταίει.
Η δική μας παράταξη όπως ξέρετε όλοι, δεν το έκανε αυτό. Ονομάτισε ξεκάθαρα ακόμα και σήμερα στη διακήρυξή της ονοματίζει ξεκάθαρα ποιοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό, βάζει ξεκάθαρα τα ζητήματα, δε φοβάται να πει ποιος φταίει, φταίει το ΠΑΣΟΚ, φταίει η Νέα Δημοκρατία, φταίει η ΔΗΜΑΡ που στηρίζουν αυτή τη συγκυβέρνηση. Βάλαμε το θέμα φταίει το ΠΑΣΟΚ, φταίει το ΛΑΟΣ σε προηγούμενη συγκυβέρνηση, ονοματίσαμε πάντα τον υπεύθυνο κατ’ εμάς, της κατάστασης που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα.
Δε θέλω να κουράσω, θέλω να βάλω μόνο δυο θέματα. Ακούστηκαν πάρα πολλά για το ποια είναι η κανονική ΠΑΣΚΕ, ποιος είναι διασπαστής, ποιος πρέπει να μπει στο μαντρί και ποιος όχι. εγώ θέλω να πω εδώ απ’ αυτό το βήμα και να πω και στην Πρόεδρο, ότι είμαι περήφανος για την κίνηση που έγινε στη ΓΣΕΕ, που διαμορφώθηκε ένα ψηφοδέλτιο από ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το ν’ ακούσουν τι έλεγε η βάση.
Η βάση αυτό έλεγε, «ρε παιδιά, τι κάνετε εσείς, συμφωνείτε μ’ αυτά; Κι αν διαφωνείτε γιατί δε μιλάτε;». Αποδείξαμε ότι δε διαλέξαμε τον εύκολο δρόμο. Ο εύκολος δρόμος θα ήταν να μη μιλήσουμε, να συνεχίσουμε, υποταγμένοι σ’ ένα σύστημα και σήμερα από δω πέρα να ήταν όλα καλά κι όλα ωραία και να μην κατηγορούσε κανένας κανέναν.
Όχι, πήγαμε με το δύσκολο δρόμο. Ο δύσκολος δρόμος ήταν να σταθούμε απέναντι, να φύγουμε από τύπους, από ονόματα και να πάμε να διεκδικήσουμε μόνοι μας αυτό που πιστεύαμε εμείς ότι ήταν το σωστό. Και αυτό έγινε. Και γι’ αυτό εγώ είμαι περήφανος.
Η βάση τι έλεγε: Οι συνάδελφοι της ΠΑΣΚΕ ΕΚΑ δεν το άκουγαν; Έλεγε «πού είναι ο Πρόεδρος ρε παιδιά της ΓΣΕΕ στις απεργίες, πού είναι ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ στις ομιλίες;». Δεν το άκουγαν αυτό οι συνάδελφοι; Όταν έβγαιναν τα κανάλια και έλεγαν ότι ο Παναγόπουλος κάνει κρυφές συναντήσεις με το ΣΕΒ έβγαινε και διέψευδε και μετά έβγαινε ο ΣΕΒ και τον έδινε και έλεγε «ναι, ήμαστε μαζί». Οι συνάδελφοι ένιωθαν περήφανοι;
Γιατί μίλησαν, όπως η Πρόεδρος είπε ότι ντρεπόταν λέει να πει πως ήταν στην ΠΑΣΚΕ. Όχι, η Πρόεδρος δεν είπε αυτό. Η Πρόεδρος είπε ότι ντρέπεται με την κατάντια που έχει έρθει η ΠΑΣΚΕ. Με κινήσεις συγκεκριμένων ανθρώπων και ευθύνη πρώτα απ’ όλα του Προέδρου της ΓΣΕΕ, του Γιάννη Παναγόπουλου.
Συλλογική σύμβαση: Ήρθε εδώ ο συνάδελφος εδώ της ΠΑΣΚΕ ΕΚΑ να μας πει για τη συλλογική σύμβαση. Ποια συλλογική σύμβαση; Σε ποιους χώρους δουλειάς υπάρχουν πλέον συλλογικές συμβάσεις; Ακόμα και από το χώρο που προέρχεται ο ίδιος ο συνάδελφος, έχει υπογράψει συλλογική σύμβαση; Στον αέρα είναι όλα. Στο ενιαίο μισθολόγιο ενταχθήκαμε παρ’ ότι οι συνάδελφοι και ο επικεφαλής της παράταξης ΠΑΣΚΕ ΕΚΑ ήταν σίγουροι ότι όλη η Ελλάδα θα μπει στο ενιαίο μισθολόγιο, οι συγκοινωνίες δε θα μπουν. Σας το λέω επειδή προέρχομαι από τις συγκοινωνίες.
Εθνική γενική συλλογική σύμβαση: Υπάρχει πλέον; Ποιοι είναι μέσα σε αυτή; Τα κανάλια δεν τ’ ακούνε κάθε μέρα τι λένε; Πού είναι οι συλλογικές συμβάσεις; Πού είναι η ΓΣΕΕ; Ποια είναι η θέση της; ποια ήταν η θέση του Προέδρου της ΓΣΕΕ και της πλειοψηφίας εκεί πέρα για τις επιστρατεύσεις; Εμείς στις συγκοινωνίες ήμαστε σε συνεχόμενο αγώνα και δε βγήκε ένα δελτίο Τύπου να πει ποια είναι η θέση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Στηρίζει την απεργία, δεν τη στηρίζει; Στηρίζει την επιστράτευση;
Δε βγήκε ένα δελτίο Τύπου να μας στηρίξει όσον καιρό ήμαστε. Το ίδιο έγινε και με τους καθηγητές. Στο πρωτοφανές, να επιστρατεύονται χωρίς καν να έχουν καν προκηρύξει την απεργία. Εκεί ποια ήταν η θέση της ΓΣΕΕ; Ήταν σίγουρα η θέση που διαμόρφωναν τα τηλεοπτικά πάνελ του ΣΚΑΪ και του MEGA, ότι δεν πρέπει να ταλαιπωρείται ο κόσμος. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. το ξέρουν όλοι, και οι ίδιοι το ξέρουν, στο Εργατικό Κέντρο είναι ανοιχτή η πόρτα. Όποιος θέλει μπαίνει, ανεβαίνει, βρίσκει όποιον θέλει, λέει την άποψή του.
Αλλού δεν είναι ανοιχτές οι πόρτες και το ξέρετε, πρέπει να χτυπήσεις κουδούνι και να σε ελέγξουν για να μπεις. Σε όλες τις συγκεντρώσεις, σε όλες τις πορείες, παντού, κανένα στέλεχός μας δεν κυκλοφορεί ούτε με μπράβους ούτε με φουσκωτούς ούτε τίποτα. Και αυτά είναι αλήθεια, και αυτά τα ξέρουν. Και τα ξέρουν και οι σύνεδροι και τα ξέρουν και όλοι οι συνάδελφοι στους χώρους.
Να πω και κάτι τελευταίο: για να δείξω ποιος πραγματικά στηρίζει τι, αλλά να δείξω και μια αντίληψη που υπάρχει. Είπε ο συνάδελφος πριν, ο Ηλίας Κόκκαλης, ότι εμείς είμαστε οι έτσι, στηρίζει την αυθεντική ΠΑΣΚΕ και ότι τέλος πάντων εμείς τον κατηγορούσαμε κτλ. Θα διαβάσω απλά ένα κομμάτι από την ομιλία του στο προηγούμενό μας συνέδριο για να δείξω πραγματικά ποιος πιστεύει τι.
Έλεγε ο συνάδελφος::«…Τι να λύσουν; Όποιος είναι να υποστηρίξει την εργατική τάξη, να πει τις θέσεις του μέσα απ’ το Κίνημά του. Κάθεται ν’ αντιπαρατεθεί με τη συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ που στα συνέδριά της κάνει πλειοψηφίες με τις συμβιβασμένες Ομοσπονδίες που πρόσφατα είχαν αυτοδυναμίες. Δεν τους ψήφισα εγώ, κάποιοι τους ψήφισαν, λέει». Εσύ τους ψήφισες συνάδελφε.
Σας ευχαριστώ.
ΟΜΙΛΙΑ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΛΟΥΜΠΑΡΙΤΣΗ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ «ΠΑΣΚΕ – ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ»
Συνάδελφοι,
μετά από τρία χρόνια στη Διοίκηση του ΕΚΑ, μετά από τρία χρόνια λειτουργώντας μέσα από την παράταξη της ΠΑΣΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, μετά από τρία χρόνια αγώνων, ερχόμαστε σήμερα να κάνουμε τον απολογισμό μας και να μιλήσουμε για την επόμενη μέρα στο Εργατικό Κέντρο και στο Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα.
Πραγματικά είναι λυπηρό που απ’ τις δυο μέρες του συνεδρίου, η μία μόνο μέρα αναλώθηκε για ένα απλό διαδικαστικό θέμα που απλά ήταν η Εφορευτική. Είναι λυπηρό που οι περισσότεροι σύνεδροι δεν κρίνουν αναγκαίο να είναι εδώ σήμερα να καταθέσουν τις απόψεις τους, να μας κάνουν κριτική, να μας πουν τα προβλήματά τους, να ζητήσουν λύσεις και κάποιοι άλλοι να λένε ότι «αφού δεν ήρθαν οι δικοί σας, τότε θα φύγουμε κι εμείς».
Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι κατέχουν μόνο την απόλυτη αλήθεια, είναι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι ταξικά αγωνιστές και όλοι οι υπόλοιποι είμαστε εργοδοτικοί. Φυσικά αυτή τη φράση την άκουσα και από τους δυο τελευταίους ομιλητές, ν’ αποκαλούν όλους τους άλλους «εργοδοτικούς». Σ’ αυτό το χώρο γνωριζόμαστε όλοι καλά. Δε γνωριζόμαστε μόνο παραταξιακά, δε γνωριζόμαστε μόνο ως Σωματεία, γνωριζόμαστε και ως πρόσωπα. Ο καθένας έχει τη διαδρομή του.
Κάποιοι απ’ αυτούς που κατηγόρησαν εμάς ως εργοδοτικούς, κάποιοι απ’ αυτούς που μας κατηγόρησαν ότι δεν κάναμε τίποτα αυτά τα τρία χρόνια, ότι τους αφήσαμε απροστάτευτους, ότι δεν πήραμε θέση στα Σωματεία που αγωνίστηκαν, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μ’ αυτές τις αντιλήψεις, τις αντιλήψεις ότι έναν αγώνα μπορώ να τον διασπάσω όχι μόνο αν δε θέλω να τον κάνω γιατί τα πηγαίνω καλά με τον εργοδότη, αλλά να μπορώ να τον διασπάσω, αν δε θέλω να τον κάνω ζητώντας πράγματα που δε μπορούν να συμβούν, ζητώντας απεργίες διαρκείας.
Οι ίδιοι οι άνθρωποι λοιπόν που τώρα σηκώθηκαν στο βήμα και καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα με τόση ευκολία, είναι οι άνθρωποι που βρήκαν μόνο στο Εργατικό Κέντρο και στήριξη και κάλυψη και χώρους για να συνεδριάσουν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όταν ζητούσαν τη συμμετοχή ενός συγκεκριμένου Σωματείου, σήκωναν τις κάρτες την επόμενη στιγμή για ν’ αποκλείσουν ένα άλλο.
Με αυτή την αντίληψη πηγαίνουν. Ας μιλήσουμε λοιπόν και για κάποιους άλλους που ήρθαν εδώ μέσα σ’ αυτή την αίθουσα αυτές τις μέρες και ήρθαν με περίσσιο θράσος. Γιατί θέλει περίσσιο θράσος και πολύ αμετροέπεια, όταν έχουν επί τρία χρόνια ξεπουλήσει τα πάντα.
Όταν έχουν επί τρία χρόνια πιαστεί ψευδόμενοι επανειλημμένως, ότι δε συνομιλούν με το Δασκαλόπουλο, ότι δε συνομιλούν με τους εργοδότες, ότι δεν παραδίδουν αμαχητί εργατικά δικαιώματα, ότι δεν είναι ο Δούρειος Ίππος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, ότι δεν είναι οι άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν την καρέκλα τους, το γραφείο τους κι ένα ωραίο χώρο στο νεοκλασικό της Πατησίων.
Έρχονται λοιπόν με περίσσιο θράσος και μας μιλάνε για το copyright του ονόματος λέει της παράταξης, αν είναι η ΠΑΣΚΕ η γνήσια ή όχι. Αυτό λοιπόν που έχουν να υπερασπιστούν μόνο είναι ένα όνομα. Αυτό που έχουν υπερασπιστούν μόνο, είναι οι καρεκλίτσες τους. αυτό που έχουν να υπερασπιστούν μόνο είναι ένας μηχανισμός.
Οι συνδικαλιστές συνάδελφοι, υπερασπίζονται δικαιώματα. Οι συνδικαλιστές συνάδελφοι, υπερασπίζονται την εργασία. Οι συνδικαλιστές δεν είναι εκεί απλά και μόνο για να έχουν μια σφραγίδα στα χέρια τους. Οι συνδικαλιστές δεν είναι εκεί για να σταματάνε αγώνες, δεν είναι εκεί για να μη βγάζουν μια ανακοίνωση για κανένα χώρο που είναι σε κινητοποιήσεις. Δεν είναι εκεί για να τελειώνουν τον αγώνα στις συγκοινωνίες, δεν είναι εκεί για να βάζουν τρικλοποδιές στη ΓΕΝΟΠ, δεν είναι εκεί μόνο και μόνο για περνάνε καλά.
Κάποιους απ’ αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν εδώ μέσα δεν τους συναντήσαμε ποτέ. Δεν τους συναντήσαμε σε κανένα Σωματείο, σε καμία απεργία, σε καμία κατάληψη. Δεν τους είδαμε στη Μεσογείων ήταν η κατάληψη των γραφείων της ΔΕΗ. Δεν τους είδαμε στην Πειραιώς, δεν τους είδαμε έξω από τα καταστήματα Notos. Όταν εργαζόμενοι έμπαιναν σε εκ περιτροπής.
Θα μου πεις, ξέρουν τι σημαίνει εκ περιτροπής; Αν ρωτήσουμε τον επικεφαλής της παράταξης που ήρθε εδώ και εμφανίστηκε ως Μιχάλης Λιαγούρης, αν τον ρωτήσουμε τι εκ περιτροπής δεν ξέρει. Αν του πεις τι είναι Επιθεώρηση Εργασίας δεν ξέρει. Δεν ασχολήθηκε ποτέ του. Το μόνο που ξέρει είναι ένα δημοψήφισμα για να σταματήσει τις απεργιακές κινητοποιήσεις, να μην περάσει ένας νόμος. Μόνο αυτό γνωρίζει.
Το ίδιο γνωρίζουν και κάποιοι άλλοι που ήρθαν εδώ πέρα και τόλμησαν σ’ ένα συνέδριο Εργατικού Κέντρου να μιλήσουν για μαντρί. Πόσο απύθμενο θράσος πρέπει να έχεις να μιλάς σε εργαζομένους και να μιλάς για μαντρί; Είναι πρόβατα και το λένε. Είναι πρόβατα και ζητάνε την ψήφο σας. αυτοί οι άνθρωποι αύριο θέλουν να έχουν ρόλο, θέλουν ν’ αποφασίζουν για εργαζομένους, θέλουν να έρθουν πάνω και να διεκδικήσουν δικαιώματα. Τους πιστεύετε;
Πιστεύετε ότι μπορεί κανείς τους να διεκδικήσει οτιδήποτε; Πιστεύετε ότι ο Παναγόπουλος γι’ αυτό τους έστειλε εκεί; εκεί τους έστειλε για να μην ακούγεται καμία φωνή, αυτό θέλει. Το μόνο που θέλει ν’ ακούγεται ως Συνδικάτο είναι οι εμφανίσεις του στον Πρετεντέρη και στον Παπαδημητρίου στο ΣΚΑΪ. Το μόνο που τον ενδιαφέρει, αυτοί είναι οι συνομιλητές του. Πρέπει να έχει να μιλήσει με εργαζόμενο πάρα πολλά χρόνια ο άνθρωπος.
Το ίδιο λοιπόν και οι συγκεκριμένοι κύριοι. Είναι οι άνθρωποι που έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον ως μαριονέτες. Πάρα πολλές φορές. Προσπαθούν να περισώσουν ό,τι έχει μείνει. Αυτό το κομμάτι στην εξουσία που τους έχει απομείνει. Και προσπαθούν να το περισώσουν με κάθε θυσία. Ήρθε εδώ να μας πει ότι τη Δευτέρα λέει θα κάνουμε παραλαβή παράδοση του Εργατικού Κέντρου στο ΚΚΕ.
Τους πληροφορώ και τους ενημερώνω ότι αν έχουν τουλάχιστον τα κότσια, τη Δευτέρα το πρωί να είναι εκεί για να παραδεχθούν την ήττα τους. Γιατί κανείς από μας δε θα παραδώσει το Εργατικό Κέντρο σε κανέναν άλλον. Συνάδελφοι, στείλτε τους στο περιθώριο. Στείλτε τους εκεί που τους αξίζει. Έτσι κι αλλιώς είναι αυτό που τελειώνει. Τελειώνει και το ξέρουν.
Και η αντίληψη ότι είμαστε κοντά σε όλους τους εργαζομένους χωρίς κομματική ταυτότητα, χωρίς να τον ρωτάμε πού ανήκει, είναι η αντίληψη του αύριο. Αυτή την αντίληψη προσπαθούμε να περάσουμε μέσα από την παράταξη της ΠΑΣΚΕ – ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, γι’ αυτή θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με ψηλά το κεφάλι, δίπλα στον καθέναν σας.
Ευχαριστώ όλους τους συντρόφους μου γι’ αυτά τα τρία χρόνια, ένιωθα ότι έχω πάντα δίπλα μου στο πλευρό κάποιον. Ευχαριστώ όλους τους Προέδρους και τα Διοικητικά Σωματεία των Πρωτοβάθμιων Σωματίων, τους αναγνωρίζω ότι δίνουν μεγάλους αγώνες και δύσκολους αγώνες στον ιδιωτικό τομέα με κίνδυνο της δουλειάς τους. Αυτούς τους ανθρώπους ευχαριστώ, αυτοί αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και θα είμαστε πάντα δίπλα τους απ’ όπου εσείς μας καλέσετε να είμαστε.
Σας ευχαριστώ.
ΟΜΙΛΙΑ
ΓΙΑΝΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΛΟΥ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ «ΠΑΣΚΕ – ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ»
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
είμαι κι εγώ ένα μέλος αυτής της … «παρέας», της «παρεούλας» όπως ειπώθηκε λίγο πριν, και πραγματικά νιώθω ιδιαίτερα υπερήφανος και με τιμά που αυτή η «παρέα» με δέχεται σα μέλος της. Αυτή η «παρέα» όμως είναι πάρα πολύ μεγάλη κι έχει μόνο ένα στόχο: Να είναι δίπλα στον καθέναν εργαζόμενο. Δεν ξεχωρίζει ποτέ κανέναν και δεν ξεχώρισε ποτέ κανέναν.
Να το διευκρινίσω αυτό απ’ την αρχή και να σας δηλώσω ότι θα παραμείνω μέλος αυτής της δήθεν παρέας γιατί πιστεύω ότι αυτό που κάνει έχει πάντα ένα στόχο: Να είναι δίπλα στον εργαζόμενο, ανεξάρτητα από ποια παράταξη είναι.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
ζούμε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, την επίθεση ενάντια στα Συνδικάτα και στο συνδικαλισμό, χωρίς όμως στρουθοκαμηλισμούς, οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε ότι ρίξαμε νερό στο μύλο που τα άλεσε όλα χωρίς διαχωρισμούς και εξαιρέσεις. Δεν αρκεί όμως μόνο ο διαπιστωτικός λόγος. Πρέπει να αντισταθούμε στη συλλήβδην απαξίωση με σοβαρότητα και με διάθεση αλλαγής και νοοτροπίας.
Η αυτοαπενοχοποίηση και η αυτομαστίγωση είναι έννοιες που υιοθετούν μόνον όσοι θέλουν να παρακάμψουν τις πραγματικές ευθύνες. Οι υπόλοιποι, απορρίπτοντας τους αυτοματισμούς και τους αφορισμούς προσπαθούν να βρίσκονται σε διαρκή διεργασία. Στη γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης και απαξίωσης προτείνουμε ως αντίδοτο τον αγώνα για καθημερινές μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, έχοντας πάντα κατά νου το καθήκον μας ν’ αναδεικνύουμε στον παρόντα χρόνο ότι ο συνδικαλισμός είναι ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας.
Οφείλουμε ν’ αγωνιζόμαστε για την υπέρβασή του ίδιου μας του εαυτού, χαράζοντας με αποφασιστικότητα τις γραμμές επίθεσης. Η κρίση εμπιστοσύνης που διακατέχει όλη την κοινωνία, μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα για την ανάληψη πρωτοβουλιών αυτοκάθαρσης και δέσμευσης για κατάθεση νέων τεχνικών..
Αυτό που μας ταλαιπωρεί δεν είναι η ένδεια των επιχειρημάτων, αλλά η στρέβλωση των απόψεων και η δειλή υπερασπιστική τακτική που προέρχεται από την τάση αυτοάμυνας. Το έχουμε δει αυτό πάρα πολλές φορές στο παρελθόν. Μπορούμε να καταδείξουμε την αγωνιστική μας διάθεση για ανόρθωση της κοινωνίας και κοινωνική δικαιοσύνη παρακολουθώντας ταυτόχρονα όλες τις αλλαγές που συντελούνται στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο με την προοπτική να στερήσουμε από τους πολέμιους του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος τα όπλα της αποδόμησής του.
Αυτό δεν πρέπει να είναι μια κίνηση στρατηγικής, αλλά αποτύπωση μιας πραγματικής ανάγκης και ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Μέσα στην καταιγίδα των προβλέψεων του μνημονίου , πέρασαν ίσως απαρατήρητα ορισμένα σημεία που απ’ ό,τι φαίνεται θα σηματοδοτήσουν σαρωτικές αλλαγές στη συλλογική αντιπροσώπευση των εργαζομένων.
Τα σημεία αυτά τα είπαν και οι προηγούμενοι, είναι εν συντομία: Η κατάργηση της εργατικής εστίας και δι’ αυτής η χρηματοδότηση των Εργατικών Συνδικάτων, η συρρίκνωση του ρόλου των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συλλογικών συμβάσεων, η κατάργηση της διαιτησίας και επομένως εν πολλοίς, του δικαιώματος διμερούς ρύθμισης των ωρών απασχόλησης στο εργασιακό περιβάλλον.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
οι εξελίξεις αυτές προοιωνίζουν το ρέκβιεμ του συνδικαλισμού, τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό το διαπιστώνουμε κάθε φορά. Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες δυο δεκαετίες τα Συνδικάτα έχουν γίνει αποδέκτες μιας σφοδρής κριτικής που τα θεώρησε ως στατικούς και απαρχαιωμένους Οργανισμούς που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, πολλές φορές δίκαια.
Επομένως σ’ ένα νέο εργασιακό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από ατομικές συμβάσεις εργασίας, συστήματα αμοιβής που συνδέονται με την απόδοση και επικέντρωση στους ατομικούς στόχους, τα Συνδικάτα λογίζονται ως αναχρονιστικά εμπόδια και στέκονται τροχοπέδη στην οικονομία της αγοράς. Ειδικά στη χώρα μας, η σχετική κριτική πολλές φορές δεν ήταν αβάσιμο όπως είπα και λίγο πριν, επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι ο συνδικαλισμός ήταν κρατικοδίαιτος και κομματικά εξαρτημένος.
Καθιέρωσε προνόμια και δημιούργησε συνθήκες απασχόλησης και κοινωνικής ασφάλισης πολλών ταχυτήτων. Χρησιμοποιήθηκε για την προώθηση άνομων ατομικών επιδιώξεων, και αθέμιτων πολιτικών φιλοδοξιών. Ας γυρίσουμε όμως πίσω στο βασικό: Εργατικό Συνδικάτο είναι μια ανεξάρτητη αυτοδιοικούμενη Οργάνωση που συνίσταται για να προωθήσει τα συμφέροντα των εργαζομένων δια μέσω της συλλογικής δράσης και όχι να δημιουργεί αυτό που ζήσαμε χθες, να δημιουργεί, δηλαδή, πλειοψηφίες και να χάνει την ουσία το συνέδριό μας περιοριζόμενο σε ασήμαντες διαδικασίες και όχι σε παραγωγικό διάλογο.
Τα Εργατικά Συνδικάτα υπάρχουν ακριβώς γιατί ο μεμονωμένος εργαζόμενος διαθέτει πολύ ισχνή διαπραγματευτική δύναμη για να επηρεάσει τις αποφάσεις που σχετίζονται με την εργασία τους. Το σπουδαιότερο πλεονέκτημα για την ένταξη σ’ ένα Εργατικό Συνδικάτο είναι ότι ο εργαζόμενος αποκτά τη δυνατότητα να έχει φωνή και να επηρεάζει το εργασιακό του περιβάλλον, να προστατεύσει και αν βελτιώνει την αμοιβή και τις συνθήκες απασχόλησής του.
Η εμπειρία δείχνει ότι σε μονάδες παραγωγής όπου υπάρχει συνδικαλιστική δύναμη, οι εργαζόμενοι συνήθως αμείβονται καλύτερα και είναι λιγότερο πιθανό να χάσουν τις δουλειές τους. Τα ελληνικά Συνδικάτα όμως βρίθουν αδυναμιών και μπορούν να καταλογισθούν πολλά σε πρόσωπα και καταστάσεις, στη συλλογική έκφραση των μισθωτών στην τελευταίος 30ετίία.
Μέγα ερώτημα είναι πώς θα διαμορφωνόταν όμως το τοπίο στην αγορά εργασίας χωρίς Συνδικάτα. Σήμερα που κλονίζονται τα ιερά και τα όσια της εργασίας στη χώρα, υπάρχει περισσότερο από ποτέ η ανάγκη ενός ισχυρού εργατικού συνδικαλισμού που όμως θα είναι απαλλαγμένος από τα βαρίδια του παρελθόντος.
Τα Συνδικάτα νέου τύπου οφείλουν να προσανατολιστούν λιγότερο στη διατήρηση συντεχνιακών επιδιώξεων και μικροσυμφερόντων και να επαναπροσανατολισθούν στην προσφορά υπηρεσιών προς τα μέλη τους όπως είναι η νομική αντιπροσώπευση, η προστασία, η πληροφόρηση, η εκπαίδευση, η ιατροφαρμακευτική κάλυψη και άλλα.
Εάν το συνδικαλιστικό κίνημα θέλει να οργανώσει το νέο εργατικό δυναμικό στην Ελλάδα του μνημονίου , θα πρέπει να μεταρρυθμίσει την ατζέντα του και τις θεσμικές του πρακτικές και να συναντήσει τις ανάγκες των εργαζομένων στις εταιρείες φύλαξης καθαρισμού, στα εστιατόρια, τα εμπορικά καταστήματα, τα ξενοδοχεία, τις κλινικές και τα γραφεία.
Δεν πρέπει να αιφνιδιαζόμαστε με περιστατικά τύπου Μανωλάδας, τα φαινόμενα αυτά είναι δίπλα μας. Τις συνθήκες εργασίας και εκμετάλλευσης τις βλέπουμε καθημερινά. Οι πυροβολισμοί των εξαθλιωμένων αυτών συνανθρώπων μας είναι η συνέχεια της ανασφάλιστης εργασίας, της απλήρωτης εργασίας. Ασφαλώς το περιστατικό αυτό έρχεται να μας θυμίσει την εγκληματική ενέργεια κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα, της εταιρείας καθαρισμού. Όσο αυτά τα εγκλήματα μένουν ατιμώρητα, θα πληθαίνουν.
Η ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι όπως έπραξε σε όλη τη διαδρομή της στα χρόνια του μνημονίου, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς ταλαντεύσεις, με σαφή ταξικό και αγωνιστικό προσανατολισμό στήριξε τους εργαζομένους και τα Σωματεία μέλη του ΕΚΑ σε κάθε αγώνα και σε κάθε δράση.
Όλοι μαζί, μπορούμε να σταθούμε δίπλα στους εργαζόμενους και τα πραγματικά τους προβλήαμτα και να συνεχίσουμε να τροφοδοτούμε τη ΠΑΣΚΕ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ με δύναμη και πίστη.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
ΟΜΙΛΙΑ
ΜΙΧΑΛΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ «ΠΑΣΚΕ – ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ»
Συνάδελφοι,
έχουν ήδη περάσει τρία πέτρινα χρόνια από το προηγούμενο συνέδριο. Σ’ αυτό το διάστημα, δυστυχώς ισοπεδώθηκαν κατακτήσεις και αγώνες πολλών χρόνων.
Οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων σε όλους τους τομείς αλλάζουν καθημερινά και μόνο προς το χειρότερο. Ο ιδιωτικός τομέας έχει υποστεί τραγικές συνέπειες, όπως την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ελαστικές μορφές εργασίας και χιλιάδες απολύσεις. Στο δημόσιο τομέα, έχουν επέλθει δραματικές μειώσεις μισθών και μοναδικός σκοπός της κυβέρνησης και της τρόικας είναι οι απολύσεις, που στόχο έχουν μειώσουν στο ελάχιστο κάθε κοινωνική παροχή.
Προέρχομαι από τον ιδιωτικό τομέα, τον κλάδο των ταχυμεταφορών, τις γνωστές ως εταιρείες courier, έναν κλάδο με μεγάλη ανάπτυξη και πολλά κέρδη παρά την κρίση. Θα σας πω ένα παράδειγμα: Η μεγαλύτερη εταιρεία ταχυμεταφορών, η ACS στην οποία εργάζομαι κιόλας, το 2011 είχε καθαρά κέρδη 2.700.000 και το 2012, 1.800.000.
Στις μητρικές εταιρείες ACD και SPEEDEX υπάρχει μόνο η επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας κι εκεί μόνο μπορούν να υπάρχουν κάποιες καλές συνθήκες για τους εργαζομένους. Στα υποκαταστήματα, τα γνωστά ως franchising, συμβαίνει αυτό που βιώνουν οι εργαζόμενοι και στον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα τα τελευταία χρόνια. Μαύρη εργασία, εκ περιτροπής εργασία, 3 έως 4 μήνες εργαζόμενοι απλήρωτοι και αυτοί που πληρώνονται είναι με μισθούς κάτω των 500 ευρώ.
Για θέματα υγιεινής και ασφάλειας, ούτε λόγος να γίνεται. Ένα απλό παράδειγμα είναι τ’ ακατάλληλα αυτοκίνητα και μηχανάκια. Το κλαδικό Σωματείο μαζί με τα επιχειρησιακά, έδωσε μάχες για την αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων στον κλάδο και φυσικά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι σε όλους τους αγώνες το ΕΚΑ ήταν πάντα δίπλα μας.
Η ΠΑΣΚΕ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ με την καθημερινή παρουσία της στο ΕΚΑ απέδειξε ότι βρίσκεται κοντά σε κάθε Σωματείο αλλά και σε κάθε εργαζόμενο προσωπικά. Συμμετείχαμε σε όλες τις κινητοποιήσεις των Σωματείων τα οποία αντιμετώπιζαν σωρεία προβλημάτων από τις μνημονιακές πολιτικές. Σταθήκαμε δίπλα σε κάθε εργαζόμενο, πιστοί στις αρχές μας εδώ και χρόνια. Δεν είμαστε το κομματικό παράρτημα κανενός μέσα στα Συνδικάτα.
Η ΠΑΣΚΕ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ είναι η συνεπής παράταξη των εργαζομένων και θα συνεχίσει με όλες της τις δυνάμεις να περιφρουρεί τα δικαιώματα των εργαζομένων παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
όλοι μαζί και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να υψώσουμε τις γροθιές μας και να πούμε: Φτάνει πια! Με ενότητα και αλληλεγγύη να συντονίσουμε τους αγώνες μας και να ξαναβγούμε νικητές.
Σας καλώ να δυναμώσετε την υπεύθυνη και με συνέπεια φωνή της ΠΑΣΚΕ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ για να συνεχίσουμε χωρίς κομματικούς διαχωρισμούς, να παλεύουμε για τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Σας ευχαριστώ.
